Հագնում է կանաչ ու շքեղ շորեր
Եվ զարդարում է հողագունդը մեր,
Զարթոնք է բերում սարին ու դաշտին՝
Զուգում, պճնում է անտառ ու այգի:
/Գարուն/
***
Հագած ճերմակ, շքեղ բաճկոն՝
Զարդարում է ձեր երեկոն,
Ո՞վ է հյուրը այդ ցանկալի,
Որ բերում է ձեզ նոր տարի:
/Ձմեռ Պապ/
***
Ձմեռվա ցրտին՝ շրջում է տխուր,
Փշրանք տեսնելիս՝ ճտճտում-պարում,
Ո՞ր հագքն է, գիտե՞ս, տխուր ոստոստում,
Կանաչ գարուն է անվերջ երազում:
/Ճնճղուկ/
***
Երբ դնում ենք, կտրատում,
Մանրիկ-մանրիկ մասնատում,
Լացացնում է ինձ ու քեզ,
Անունն ասա, թե գիտես:
/Սոխ/
***
Ի՞նչն է ջերմորեն մեզ տաքացնում
Եվ քուն է մտնում մինչև իրիկուն,
Իսկ երբ գիշերն է դռները թակում,
նորից մեզ իր տաք գիրկն է ընդունում:
/Անկողին/
***
Ի՞նչ ջուլհակ է. մանում, հինում,
Գործում է, բայց սեղան չի դրվի,
Կլոր մարմնով, ծուռ-ծուռ ոտքերով,
Կտավ է հյուսում միշտ նույն զարդերով:
/Սարդ/
***
Անսահման թանկ է՝ փողով չի գնվի,
Ուտելիք է, բայց սեղան չի դրվի,
Կյանքով կյանք տվող մեղրանուշ նեկտար՝
Սուրբ է և շատ թանկ բոլորիս համար:
/Մայրական կաթ/
***
Ի՞նչն ենք դուրս հանում տնից ու բակից,
Մաքրում, տանում ենք մեր ոտքի տակից,
Նա պետք չի գալիս իր դուրս հանողին՝
Խառնվում է միշտ ավազ ու հողին:
/Աղբ/
***
Ճիշտ մտածիր, արդյոք գիտե՞ս,
Ի՞նչն է զուգում ու պճնում մեզ,
Երբ այն չկա, շատ ես նեղվում՝
Ամանչում ես ու սրտնեղում:
/Զգեստ/
***
Ուր որ գնում ես՝ ինքն է քեզ տանում,
Սար բարձրանալիս՝ դու ես վեր հանում,
Վազող գործիք է, ունի ղեկ ու սանձ,
Ինչպե՞ս են կոչում բոլորը նրան:
/Հեծանիվ/
***
Աղմկում է, ծափ տալիս,
Առաջ վազում՝ հետ գալիս,
Շոյում է քար ու ավազ,
Հետ է փախչում վազեվազ:
/Ալիք/
***
Վրան ունի թավ մուշտակ,
Կաթնաղբյուրը՝ կրծքի տակ,
Պարգևում է մթերքներ՝
Բուրդ ու բարիք, կաթ ու սեր:
/Ոչխար/
***
Թե որ մի հարցում դու դժվարանաս,
Քո չիմացածը իսկույն կիմանաս,
Իմացիր, ի՞նչ ընկեր է նա.
Թե ցանկանաս, խորհուրդ կտա:
/՝Բառարան-հանրագիտարան/
***
Չիմացած բանը քեզ կուսուցանի,
Գուշակիր՝ ի՞նչն է այնքան պիտանի,
Որի օգնությամբ շատ բան կիմանաս,
եթե նրա հետ դու մտերմանաս:
/Բառարան-զրուցարան/
***
Կանաչ ու ծփան, անթիվ եղբայրներ,
Թարմացնում են միշտ մթնոլորտը մեր,
Ե՛վ գիրք են դառնում, և՛ կահույք, և՛ տուն,
Մեծ բարեկամ են աշխարհին, մարդուն:
/Անտառ/
***
Ի՞նչն է՝ լռակյաց նստած մեր տան մեջ,
Տան տաք ու սառն է ցույց տալիս անվերջ,
Եվ, իր ցուցումին մենք հետևելով,
Զգուշանում ենք, ելնում մուշտակով:
/Ջերմաչափ/
***
Երեսունվեց քաջ, արի եղբայրներ
Մեր ուղեցույցն են բյուրավոր դարեր,
Ծաղիկ են դառնում, բացվում մեր շուրթին՝
Մենք փոխանցում ենք մեր սերունդներին:
/Մաշտոցյան այբուբեն/
***
Հազարածալ, հազար թերթիկ՝
Ունի անհուն խորհուրդ ու միտք,
Ով որ նրան ձեռքն է առնում,
Միտքը լույսով է զարդարվում:
/Գիրք/
***
Այն ի՞նչ իր է՝ դրված տան մեջ,
Որ պատկերդ ես տեսնում իր մեջ:
/Հայելի/
***
Պոչը թավիշ ու երկար,
Շրջում է լեռ, դաշտ ու սար,
Սրտում վախ կա ու մեծ ցավ՝
Երազում է թառ ու հավ:
/Աղվես/
***
Բազմանում է առվի ափին՝
Հարյուր շապիկ իր հագին,
Ջուր է սիրում ձիու պես,
Ի՞նչն է, ասա, թե գիտես:
/Կաղամբ/
***
Երեսուներկու ժիր եղբայրներ՝
Տրորում են սնունդը մեր,
Կարծր են, ճերմակ, թե գուշակես,
Նրանց ինչպե՞ս կանվանես:
/Ատամ/
***
Հատի առ հատիկ երբ հողն ենք դնում,
Նա բազմանում է ու տուն է դառնում,
Դառնում է բարիք մարդկության համար,
Կյանք է առնում միշտ քրտինքից արդար:
/Սերմ-բերք/
***
Մեծ ցնցուղ է՝ ջուրը առատ,
Եվ ջրում է աշխարհն արար,
Չի ստեղծվում մարդու ձեռքով,
Դաշտն է լցնում առատ բերքով:
/Անձրևաբեր ամպ/
***
Շրջում է տանն ու բակում՝
Բեղը սրած մուկ բռնում,
Պոչը երկար, թավամազ,
Քայլը՝ քնքուշ, նազենազ:
/Կատու/
***
Մի նյութ գիտեմ՝ կարծր ու ամուր,
Տաքացնելիս՝ դառնում է ջուր:
/Սառույց/
***
Հայրը՝ լոյս է՝ շիթ առ շիթ,
Մայրը՝ ջուր է՝ ջինջ, վճիտ,
Գիտեք որդուն՝ յոթնալար,
Որ ձգվում է սարից սար:
/Ծիածան/
***
Ծնվում է նա հրից, ջրից,
Մեզ ժպտում է հորիզոնից՝
Ունի աղեղ յոթնալար՝
Կամրջում է դաշտ ու սար:
/Ծիածան/
***
Թեև չենք տեսնում ու չենք շոշափում,
Բայց նրանով ենք ապրում ու ծնչում,
Իմացիր, ի՞նչ է անունը նրա՝
Անչափ կարևոր աշխարհի վրա:
/Օդ/
***
Մարդուն մոտիկ ու մտերիմ՝
Կենդանի է հավատարիմ,
Հսկում է նա փարախ ու բակ,
Չի ընդունում ոչ մի կաշառք:
/Շուն/
***
Ժայռի տակից դուրս կգամ,
Շրջապատիս կյանք կտամ
Ու, երգելով մեղմօրոր,
Վերից կիջնեմ դեպի ձոր:
/Աղբյուր/
***
Իմ խելամիտ, ժիր բարեկամ,
Ի՞նչ կանվանես արդյոք նրան,
Օգնում է նա տատիկներին,
Երբ դիմում են ասեղ-թելին:
/Ակնոց/
***
Մեզ հետ բնավ չի խոսում,
Բայց իր կամքն է մեզ ասում,
Նա է գործի դնում մեզ՝
Անունն ասա, թե գիտես:
/Ուղեղ/
***
Փափկամարմին, փափկամորթ,
Ոչ միջատ է, ոչ էլ որդ,
Ոչ թե նվաստ մի բրուտ
Ճարտարապետ է հմուտ:
Տուն է շինում բազմահարկ՝
Փայլփլուն ու միամուտք,
Ու տունն առած շալակին՝
Մագլցում է ծառ ու թուփ:
/Խխունջ/
***
Գուշակիր՝ ի՞նչ է, փոքրիկ ու բարակ,
Գարնանն ենք նրան թողնում հողի տակ,
Երբ մեծանում է ու հասակ առնում,
Եվ միրգ է տալիս, և շվաք անում:
/Ծառ/
***
Մտքերի, խոհի մառանն է նա,
Ի՞նչ է, գուշակիր անունը նրա,
Վերևում ունի մանրիկ խիտ անտառ՝
Ներևում՝ խոսքեր, ծաղկող բան ու բառ:
/Գլուխ/
0 Մեկնաբանություներ:
Отправить комментарий